evet artık böyle bir şeye inanıyorum: “enis’in yüksek lisanla intihanı” diye bir gerçek var. üniversite yaşamımı bilenler bilir, okulu bitirmem bile aslında kendi çapında bir mucize sayılabilir. tabii kim demiş 21. yüzyılda mucizeler olmaz diye… bende uzuuun okul serüvenini bitirdim tabii bütün aile, özellikle annem bir mucizeye tanıklık etmiş bir azize gibi mutlu ve inanamıyor: “hadi git de orijinal diplomanı al” diyor ben anca damgalanmış diplomamı gösterince içi rahatlıyor o derece güven endeksinde diplerdeyim okul bitirme konusunda…

zaten üniversitedeyken çalışmaya başladığım için öyle iş yaşamına atıldım kısmı olmadı hayatımda zaten olan düzen devam ederken nedense kimsenin inanamadığı içimde bir okul aşkı yandı tekrar içimde. hiç unutmam bir gün ma-aile balkonda kahve içiyoruz “benim yüksek lisans yapmaya niyetim var” dedim. Annemin yüzündeki o endişe anı her evlada nasip olmaz. normalde bir anne aslan oğlum tabii yüksekte yap doktora da yap der ama bizde yılların dil yanması var oğlum ne gereği var sen takıl yüksek senin nene gerek mealinde cümlelerle beni vazgeçirme çalışmalarına girdiler.

vazgeçmedim ama bundan sonra hikaye başladı e onu da bölüm ikiye saklayayım. Hem arkası yarındacılığın tadına biraz da ben varayım.