aslında bu sıralarda bloglarda, medyada kısacası heryerde bir nazım hikmet yazısı yazılıyor, sebeb-i harbiyesi de ( bu eki türkçe huyları da selahattin duman ekolünden) nazımın t.c. vatandaşlığına kabülü. ama bunun yanında birşey dikkatimi çekti nazımın hep siyasi yönü ele alınıyor yok vatanını severdi, yok tam bir komünistti v.s. bende bendeki nazımı anlatmak istedim belki okul ödevini yapmaya çalışan biri okur da bakış açısı değişir v.b. diye…

aslında birçok duydduklarımdan öğrenirim diyenin zannettiği gibi adı nazım soyadı hikmet değildir nazım hikmet adı, ran soyadıdır. nazım hikmet gerçekten de sağlam bir komünist miş ama bu onun vatanını rusyaya satması manasına gelmiyor sadece ülkesi için en iyisi dediği rejim komünizm. ayrıca bence onun hayali ütopya idi o öyle bir ülke hayaliyle yaşadı tıpkı romantik komünist kitabında dediği gibi…

gelelim yazının kaynağına; hayatım boyunca özellikle  siyasi kişilikler ve olaylar hakkında kulaktan dolma bilgiler öğrenmek istemedim tam tersine mümkünse kişinin kendi yazdığı bir kitap varsa onu okumayı tercih ettim nazım hikmet te de  benim fikirlerimi en çok şekillendiren eser piraye ile mektuplaşmalarının olduğu zannedersem 2 ciltlik kitap oldu evet büyük bir şairdi ,ki nedenini en sona saklıyorum,  ama çokça çapkınmış birine bağlanmaktan genelde çekinmiş ve piraye onun sevgilisi- karısı olmanın yanında belkide çokça da zor dönemlerinde sarılacağı bir dost olmuş yani öyle çok deryalar gibi bir piraye aşkı yok ortada benim gördüğüm haa evet nazım sevdimi bir kadını, bir düşünceyi çılgınca severmiş yani aslında nazımın bütün aşkları bir romanmış…. (tabii benim okuduklarımdan çıkardıklarım bunlar )

ama en çok memleket şiirleri falan demeyin en çok aşk şiirleri güzelmiş aşağıda yazdığım şiiri onun hakkında önyargılı birine kimin yazdığını söylemeden okuyun mest olacak ben denedim hiç şaşmadı, o tutku, o ruh, o kendini vermek . bir de bunu akif oktay okurken ve hafif dertliyken dinleyin, tatmadığınız duyguları tacaksınız …

nazım hikmet ran ; ben senden önce ölmek isterim (benim adlandırmamla;  ben ölünce…)

ben
senden önce ölmek isterim.
gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
ben zannetmiyorum bunu.
iyisi mi,beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin
fedakarlığımı anlıyorsun
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orada beraber yaşarız
külümün içinde külün
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar…
ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
toprağa beraber dalacağız.
ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.

(ben buraya kadarki kısmını yeterli görüyorum zaten akif oktay da bu kadarını okuyor  🙂  )
ben
daha ölümü düşünmüyorum.
ben daha bir çocuk doğuracağım
hayat taşıyor içimden.
kaynıyor kanım.
yaşayacağım, ama ,çok, pek çok,
ama sen de beraber.
ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
Bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bugünlerde?
İçimden bir şey :
belki diyor.

nazım hikmet ran…